İNSAN DEĞİŞİR Mİ?

Selam. Şimdi seninle konuşmak istediğim bir konu var. Tam şu an da. Sağına, soluna bakma evet senden bahsediyorum. Hey sana diyorum gözlerini kaçırma benden senin de ilgini çekeceğini düşünüyorum. O halde başlayalım.

İnsan değişir mi? Yoksa bir insan yedisinde neyse yetmişinde de o mudur?  Bu sorunun cevabı kimine göre evet kimine göre hayır. Ama bence kesinlikle evet. Seninki de evetse yalnız değilsin. Peki, insanın değişmesine sebep olan ne? Girdiğiniz çevre mi? Yaşadığınız pişmanlıklar mı? Kırıldığınız noktalar mı?

Her şeyin bir bedeli olduğu gibi bu değişimin de bir bedeli vardır. İyi veya kötü güzel veya çirkin.

İçinizde kaç tane ''siz'' olduğunu hiç düşündünüz mü? Hayatınızda öyle insanlar vardır ki onların yanında bambaşka bir insan olursunuz. Kimi arkadaşlarınızın yanında mutlu, konuşkan kimilerinin yanında içe kapanık, somurtkan. İkisi de sizsiniz aslında. Bazı insanlar içki içtiklerinde içlerinden bambaşka bir insan çıkar. İçki içtiğinde ya mutlu olursun ya da dertlenirsin. 

Örnek vermem gerekirse bugün asla yapmam dediğin bir şeyi bir bakmışsın bir gün yapar hale gelmişsin. O zaman belki sen bile farkında olmazsın değiştiğinin.

Peki, senin değiştiğini söyleyen çevrende ki kişiler onlar neden öyle söylüyor bunu hiç düşündün mü? Belki gerçekten değiştin belki de artık onların çıkarlarına yaramadığın için öyle söylüyorlardır. Gerçekten seni seven insanlar bu arkadaşın veya sevgilin veya ailen olabilir ki bana sorarsan bu ihtimal çok düşük. Sen ne kadar değişirsen değiş onlar her zaman senin yanındadır.

Çünkü insan ne aklıyla sever ne de kalbiyle olur ya akıl durur kalp unutur insan ruhuyla sever o ne durur nede unutur. En azından ben öyle yapıyorum. Bundan dolayı insanlar benim değişmemi ister pek becerebildiğim de söylenemez.

Çıkarsız, karşılıksız sevdiğin bir kişinin değiştiğini bile görmezsin. Değişim her zaman iyi yönde olmak zorunda değildir. Olumsuz yönde de olabilir. Önemli olan her ne olursa olsun onun yanında olmaktır.

20 yaşımda ben, 35 yaşımda ben,
40 yaşımda ben ve bugünkü ben dördümüz.
Birden yirmi yaşımı, otuz beş yaşımın karşısına oturttum.
Kırk yaşımın karşısına da, ben geçtim.
Yirmi yaşım, otuz beş yaşımı tutucu buldu.
Kırk yaşım ikisinin de salak olduğunu söyledi.
Yatıştırayım dedim.
“Sen karışma moruk” dediler.
Büyük hır çıktı.
Komşular alttan üstten duvarlara vurdular.
Yirmi yaşım kırk yaşıma bardak attı.
Evin de içine ettiler.
Bende kabahat.
Ne çağırıyorsun tanımadığın adamları evine.
…
Can Yücel (“Davet…” şiirinden)

                                                                                                          

‘’Bende kabahat. Ne çağırıyorsun tanımadığın adamları evine.’’ İşte anlatmak istediğim de tam olarak bu yirmi yaşında da kırk yaşında da aynı kişisin ama zaman seni bu hale getirdi. Eğer bir suçlu varsa kendini suçlama etrafındaki insanları hiç suçlama illa suçlayacak birini arıyorsan zamanı suçla git yakasına yapış kaybettiğin onca yılın hesabını versin sana.

Ve sonuç olarak geçmişe bak ben bunu nasıl yapmışım dediğini duyar gibiyim. Evet, sen yaptın kendi özgür iradenle iyi veya kötü sonucuna da sen katlanacaksın. Hata yapmak güzeldir. Yoksa nasıl öğreneceksin. Sana hata yapma demeyeceğim tam aksine hata yap. Hayatı dolu dolu yaşa yaşadıklarınla büyü, olgunlaş ve değiş. Ama sana küçük naçizane bir tavsiyede bulunmamı istersen keşke deme çünkü ileride çok geç olabilir. Şimdi yap aklında ne varsa. Dünü bırak peşinden koşma, artık yorulmadın mı? Yarın ne olacağını bilmiyorsun düşünme. Beş dakika sonra ne olacağını bilemezken beş yıl sonrası için planlar yapma. Elinde sadece bugün var bugünü doya doya yaşa. Yarın için yatırım yap. Küçük tohumlar ek. Ek ki hasat vakti geldiğinde zamanının boşa geçmediğini anla. Sevdiğin biri varsa git sarıl ona. Yarın her şey için çok geç olabilir.

Paylaş: